Formatý : Ödev

MARVIN HARRIS

ÝNEKLER, DOMUZLAR
SAVAÞLAR VE CADILAR

KÜLTÜR BÝLMECELERÝ

Etnomüzikoloji ve Folklor
Anabilim Dalý
Lisans I
1997

ANA ÝNEK
Hindistan’da inekler canlý olan herþeyin simgesidir, bu nedenle Hindular ineklere çok büyük bir saygý duyarlar ve onlar için bir ineði öldürmekten daha büyük bir dinsel saygýsýzlýk olamaz.
Birçok uzman, Hindistan’daki açlýðýn ve yoksulluðun bir numaralý sebebinin ineðe tapýnma olduðunu düþünmektedir. Hindistan’ýn bütün kentlerinde bu hayvanlar serbestçe dolaþýrlar, özel bahçelere girerler, dýþkýlarýný kaldýrýmlara boþaltýrlar ve kalabalýk kavþaklarda geviþ getirmek için durarak trafiði altüst ederler. Bunun yaný sýra devlet dairelerinin inekler için açtýðý bakýmevlerinde hayvan sahipleri artýk süt vermeyen ve gücü tükenmiþ hayvanlarýný ücretsiz olarak barýndýrýr, Madras’ta polisler, hastalanmýþ olan sýðýrlarý toplayarak saðlýklarýna kavuþuncaya kadar karakol yakýnýndaki otlaklarda otlatýp gözetirler. Çiftçiler onlara ailelerinin bir üyesi gözüyle bakarlar, onlarý süslerler ve yeni bir buzaðýnýn doðumunu komþularýný ve rahibi çaðýrarak kutlarlar. Hindu’larýn duvarlarýnda yarý kadýn, yarý zebu (hörgüçlü hint öküzü), meme baþlarýndan süt fýþkýran tanrýçalarýn resimleri asýlýdýr. Resimlerde son derece besili olmasýna karþýn gerçek hayatta son derece zayýf olan bu inekler yýlda ortalama 250 kilonun altýnda süt verirler. Bu da normal bir ineðin verdiði sütün ortalama onda biridir. Zebu ineklerinin yarýsý ise hiç süt vermezler.
Ýneðe duyulan sevgi bu kadar çok olduðu halde bu, insan sevgisini özendirmez. Sýðýr eti yiyen Müslümanlar, Hindu’lar tarafýndan inek katili olarak nitelenirler. Hindistan, alt kýtasýnýn Hindistan ve Pakistan olarak bölünmesinden önce Müslümanlarýn inek yemesini protesto eden kanlý ayaklanmalara sahne olmuþtur.
Bütün bunlara karþýlýk Hindular için inek o kadar da yararsýz deðildir. Hindistan’da tarlalarý sürmekte ve yük taþýmacýlýðýnda su sýðýrlarý ve öküzler kullanýlýr. Özellikle kurak mevsimlerde su sýðýrlarýndan daha dayanýklý olan öküzler, yoksul çiftçiler için çok önemlidir. Ýnekler ise bu öküzleri yapan birer fabrika niteliðindedir. Ayrýca zebu ineklerince üretilen süt, bir çok yoksul ailelerin besin gereksinimlerini karþýlamakta önemli bir rol oynar.
Hindistan’da sýðýrlar yýlda yaklaþýk 700 milyon ton civarýnda kullanýlabilir gübre býrakýrlar, bunun yarýsý gübre olarak kullanýlýr, geri kalaný da yakacak olarak kullanýlýr. Temiz, yavaþ ýsýtan ve uzun süren bir alevle yanan bu gübre, Hintli ev kadýnlarýnýn saatlerce yemeklerinin baþýnda beklemeyip çocuklarýyla ilgilenmesine, tarla iþlerinde yardýmcý olmasýna ve ufak tefek ev iþlerini yürütmesine olanak saðlar. Ayrýca inek dýþkýsý su ile karýþtýrýlýp hamur haline getirilince evde döþeme malzemesi olarak kullanýlýr.
Hindu’larýn inekleri yemek yerine açlýktan ölmeyi tercih ettikleri de doðru deðildir. Ýkinci Dünya Savaþý sýrasýnda kýtlýktan Bengal’de Hindular inançlarýna raðmen inekleri öldürüp yemiþlerdi. Bunun yaný sýra her yýl ölen ortalama yirmi milyon sýðýrýn etinin büyük bir bölümü hayvan leþi yiyen “paryalar” tarafýndan tüketilir. Bunlar, Hindistan’ýn her yanýnda bulunan alt kastlarýn üyeleridir ve ölü sýðýrlarý yeme hakkýna sahiptirler.
Zebu ineklerinin besin masrafý da söz konusu deðildir. Ýnsanlarca doðrudan tüketilemeyen çayýr otlarýný, anýzlarý, süprüntüleri yiyerek bunlarý süte ve öteki yararlý ürünlere dönüþtürürler.
Ýnek sevgisi, süt vermezliði ya da kýsýrlýðý geçici ama gene de yararlý hayvanlarý koruyarak; pahalý enerjiye dayalý sýðýr eti endüstrisinin geliþimini önleyerek; kamu topraklarýnda ya da emlak sahibinin zararýna semiren sýðýrlarý koruyarak; kuraklýk ve kýtlýklar sýrasýnda sýðýrlarýn kendilerini toparlama gizilgücünü sürdürerek, insanlarýn duruma uyarlanma esnekliðine olumlu katkýda bulunur.
DOMUZ SEVENLER VE DOMUZDAN TÝKSÝNENLER
Milyonlarca Yahudi ve yüz milyonlarca Müslüman domuzu iðren bir nesne olarak görür, oysa domuz baþka herhangi bir hayvandan daha verimli biçimde tahýl tanelerini ve kök yumrularý üstün kaliteli yað ve proteinlere dönüþtürür.
Yeni Gine’de ve Güney Pasifik Melanezya Adalarý’nda ise durum tam tersidir. Bu bölgede, köyde yaþayan bahçývan kabileleri, evlenme ve cenaze törenlerinde, savaþ açmak ve barýþ yapmak için atalara domuz kurban ederler, þölenlerde günlerce durmadan domuz eti yerler. Bu þölen ve törenler sonunda azalan domuzlarýn yeniden çoðaltýlmasý içinse aylarca sürecek bir çalýþma baþlar.

Not : Daha fazla bilgi edinmek isterseniz lütfen Ýletiþim sayfasýndan irtibat kurunuz.